ZESPÓŁ ARTYSTYCZNY

Andrej Nosov (ur. 18.07.1983) jest reżyserem teatralnym, producentem i aktywistą mieszkającym w Belgradzie. Ukończył studia na Wydziale Sztuk Dramatycznych w Belgradzie oraz DAS Graduate School w Amsterdamie – DAS Theatre Master (dawniej Das Arts). Uczestniczył w ponad 30 kursach, szkoleniach, seminariach na temat sprawiedliwości okresu przejściowego, pojednania, w tym w Szkole Pamięci. Jako twórca teatralny reżyserował spektakle we współpracy z głównymi teatrami i instytucjami artystycznymi Bałkanów Zachodnich. Nosov tworzył dzieła teatralne oparte na współczesnych sztukach, a także na współpracy z aktorami, dramaturgami, otwierając przestrzeń dla nietypowego języka, form, tematów i sposobów w lokalnym kontekście. Jest dyrektorem i założycielem Heartefact (heartefact.org), która powstała w 2009 roku w Serbii w celu wspierania krytycznej świadomości oraz artystycznego zaangażowania w bieżące kwestie społeczne i polityczne. W ciągu ostatnich 10 lat organizacja wyprodukowała dziesiątki spektakli teatralnych, wystaw i konkursów artystycznych. Jest twórcą Heartefact Festival i Pride Theatre Festival w Belgradzie. Jako autor spektaklu teatralnego Heartefact They have already gone został nagrodzony w prestiżowym konkursie Ibsen Scope za rok 2022.

Anna Anttonen jest nauczycielką sztuki literackiej, dyrektorką festiwalu, projektantką wystaw i muzykiem. Uwielbia wczesne poranki, ciszę, zapach lasu, ciało zmęczone pilatesem i pływanie w letnich wodach na świeżym powietrzu.

Anttonen pracuje w Centrum Kultury Dziecięcej w Oulu jako nauczycielka odpowiedzialna za sztukę literacką od 2006 roku. Z wykształcenia jest nauczycielką języka fińskiego i literatury (mgr). Anna ma solidne doświadczenie w rozwijaniu edukacji literackiej oraz promowaniu książek dziecięcych i młodzieżowych: w ramach swojej pracy stale uczy, szkoli i tworzy materiały edukacyjne oparte na literaturze. Różne działania eksperckie w dziedzinie kultury dziecięcej są również częścią pracy Anttonen.

Anttonen i jej koleżanka Kati Inkala pełniły funkcję dyrektorek artystycznych festiwalu Lumotut sanat “Zaczarowane słowa” dla dzieci i młodzieży od pierwszego roku pojawienia się wydarzenia (2007). Wraz ze swoimi grupami artystów napisały i wyprodukowały kilka eksperymentalnych wystaw opartych na literaturze, takich jak Saareen “To the Island” (2010), Unikudelmia “Dream Tapestries” (2017) i Minä tykkään nyt “I like it now” (2019).

Draško Adžić ukończył studia i uzyskał tytuł doktora w dziedzinie kompozycji na Wydziale Sztuk Muzycznych w Belgradzie w klasie akademika Isidora Žebeljanina. Pracuje na tym samym wydziale jako adiunkt. Jego kompozycje były wykonywane w Serbii, Kanadzie, Anglii, Holandii, Belgii, Portugalii, Austrii, Niemczech, Polsce, Włoszech, Armenii, na Malcie i na Bałkanach, na festiwalach takich jak: The Month of Contemporary Music (Berlin), Gaudeamus Music Week (Amsterdam), ISA PragWienBudapeszt, Music Biennale (Zagrzeb), Bemus. Wśród miejsc, w których wykonywano jego utwory, najbardziej godne uwagi są: Berghain (Berlin), Muziekgebouw an’t IJ (Amsterdam), Salão Nobre da Escola de Música (Lisabon), Narodowe Forum (Vroclav), Koerner Hall (Gent), Museum Mimara (Zagreb), Studio Bajsić HRT (Zagreb), Kolarčev`s legacy. Współpracował z wieloma orkiestrami i zespołami, w tym z Filharmonią Belgradzką, Orkiestrą Symfoniczną RTS, Orkiestrą No Borders, Metamorphosis Ensemble, Strings of the Saint Georgie, Cantus Ensemble, chórem Collegium Musicum, zespołem FILUM. Komponuje muzykę współczesną i do dziś uczestniczył w ponad 50 projektach w Serbii, Niemczech i całym regionie. Jego muzykę współczesną można było usłyszeć na festiwalach takich jak: Berlinale, Neue Stücke aus Europa (Visbaden), Raindance (Londyn), Theater Festival Ulysses (Brijuni), Dubrovnik`s summer games, MESS (Sarajewo), Fest, Bitef festival, Sterija`s Theater. Był jednym z artystów reprezentujących Serbię na 13 Praskim Quadriennale. Jest dwukrotnym laureatem nagrody Sterija i był członkiem jury 51. edycji festiwalu Bitef.

Eva Moškon. Jako dziecko śpiewała w różnych chórach i występowała na rozmaitych festiwalach wokalnych. Studiowała technikę wokalną u wielu pedagogów muzycznych (dla gatunku pop i rock oraz śpiewu solowego). Rozwinęła własną interpretację śpiewu w zespołach popowych i rockowych oraz w licznej współpracy muzycznej (zespół Brencl, Sonic Brothers, Črnobelo, Prezrti, Moonart, Come Back, Nermin Puškar). Swoje pierwsze duże doświadczenie medialne i kontakt z przemysłem muzycznym zdobyła, działając z Janem Plestenjakiem. Nagrali duet zatytułowany “Iz pekla do raja”. Piosenka stała się hitem w 2005 roku. Od 2008 do 2014 roku poświęciła się autorskiemu projektowi E.V. A. – Electric Venom Agency, w którym pracowała jako wokalistka oraz autorka linii wokalnych i tekstów. Obecnie jest członkinią słoweńskiego jam bandu The Dreams i okazjonalnie występuje jako solistka, a czasami współpracuje z innymi muzykami.

Imola Julianna Szabó (ur. 1984, Budapeszt) jest “Typeandpixelstevedore”, pisarką, projektantką graficzną, ilustratorką i artystką multimedialną. Studiowała teorię tańca na Węgierskim Uniwersytecie Tańca. Napisała pięć książek: Varratok (L’Harmattan, 2014), Kinőtt szív (L’Harmattan, 2015), Lakása van bennem. Jelenkor, 2019), Rókamók és Círmacs (Cerkabella, 2020), Holtak aranya, holdak ezüstje / Złoto zmarłych, srebro księżyców (Cser, 2020). Otrzymała różne nagrody oraz stypendia literackie i artystyczne: Stypendium Literackie Móricz Zsigmond (2014), Nagroda Pięknej Węgierskiej Książki (2015, 2016), Nagroda Aranyvackor (2015), Program 50 Młodych Talentów (2015), Stypendium Literackie Írók Boltja (2016), Stypendium WFA/Poland (2020), Nagroda Książkowa Tengerszem (2020), Nagroda Molnár István (2016, 2018), Nagroda Wystawowa Szabó Magda (2021), Stypendium Literackie Erzsébetvárosi (2022). Jest matką trójki dzieci. Mieszkają z dziewięcioma uratowanymi zwierzętami na wsi w Rókadomb. 

Kristóf Horváth “Aktor Bob” (ur. 1978), grał przez siedem lat w Bárka, pięć lat w Maladype Theater, od dziesięciu lat pracuje z dziećmi i prowadzi sesje rozwoju umiejętności w Karaván Art Foundation. Jest szefem kampanii Tudás 6alom. Wraz z Bob és Bobék Orchestra prowadzi tematyczne muzyczne wieczory poetycko-teatralne. Jest także zwycięzcą Slam Poetry National Championship.

Maami Snellman jest nauczycielką sztuki literackiej, autorką książek dla dzieci i wykonawczynią dziecięcych przedstawień teatralnych. Ukończyła język fiński i literaturę oraz historię literatury na uniwersytecie otwartym w Helsinkach, a także program podstawowych studiów kreatywnego pisania. Pracuje w Oulu jako nauczycielka sztuki literackiej, jest autorką tekstów dla dzieci i artystką teatralną. Od 2006 roku zatrudniona jako główna nauczycielka sztuki literackiej w Vantaan sanataidekoulu.

Niki Szekeres jest jednym z członków założycieli HUBBY – Węgierskiego Forum Książki Dziecięcej, wraz z Zoltánem Jeneyem i Zoltánem Pomporem, a obecnie pełni funkcję prezeski stowarzyszenia. Po ukończeniu studiów na kierunku Komunikacja Węgierska PPKE-BTK dość szybko zaczęła zajmować się literaturą (recenzje, krytyka, badania, wywiady itp.). Jest jedną z najnowszych autorek i felietonistek Meseutca, która wcześniej pracowała dla Pagony.

Rafał Siderski (ur. 1984) – artysta wizualny zajmujący się głównie fotografią. Ukończył studia magisterskie w Instytucie Twórczej Fotografii w Opavie, gdzie obecnie pisze doktorat. Jest częścią inicjatywy Albom.pl zajmującej się digitalizacją i pracą na archiwach fotograficznych. W 2019 roku wydał książkę „Wyjedź. Zostań” która została wyróżniona w konkursie na Fotograficzną Publikację Roku 2019. We wrześniu 2021 r. wraz z Małgorzatą Lebdą odbył literacko-wizualno-poetycką przygodę „Czytanie wody: Wisła” z której materiały były na bieżąco publikowane w Magazynie Pismo. W sierpniu 2022 r. z zebranego wtedy materiału powstała wystawa „Przepływ(y)” będącą wizualno-literacką interpretacją relacji z rzeką podczas tamtej przygody.
W wolnym czasie „dokądś” jedzie lub jest „gdzieś”. Brał udział w licznych wystawach w Polsce (m.in. w Białymstoku, Rybniku, Poznaniu, Warszawie, Gliwicach) i za granicą (m.in. w Niemczech, Czechach, Białorusi, Włoszech, Litwie i Japonii). Jego prace otrzymały szereg nagród i wyróżnień, stypendysta Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego (Kultura w sieci). Współpracuje m.in. z Newsweek Polska, Wprost, Sukces, Weekend, Dziennik Gazeta Prawna, Gazeta Wyborcza.

Staša Prah ukończyła juniorską szkołę muzyczną i baletową w Mariborze (fortepian i balet), liceum artystyczne w Nowej Goricy i studiowała dramaturgię w AGRFT. Przez 15 lat uczestniczyła w teatrze improwizowanym, z czego 10 lat jako aktorka – improwizatorka, później jako sędzia i moderatorka. Od początku studiów współpracuje z Pionirskim Domem w Lublanie jako członek jury festiwalu teatrów dziecięcych Gledališke sanje i prowadzi warsztaty dla mentorów dziecięcych grup teatralnych. Jest jednym z czterech trenerów teatralnych w projekcie European Young Theater. Jako dramaturżka brała udział w produkcjach teatralnych Smerf Kuźma. Nagrody: (SMG), SVA. and The Horrible (LGL), Gulliver’s Travels (SNG Maribor), When a Child Was a Child (MGL), Madame Bovary (SNG Nova Gorica), Dog, Night and Knife, Horrible Beauty and Hamlet (SSG Trieste), The Man Who Tasted forms (Flota), w operach Granatno jabelo (SNG Maribor) i La Cecchina or Nobody’s Daughter (SKGG), Piękna i Bestia (SNG Opera and Ballet Ljubljana), w spektaklu tanecznym Czerwony śledź (Flota) i spektaklu dramatyczno-tanecznym Synestezja – opus (Flota). Dramaturgia była świadomą decyzją, by z desek scenicznych przenieść się w najskrytsze zakamarki teatralnej kreacji. Interesowało ją wszystko, co niewidzialne, niematerialne, magiczne. Chciała tworzyć holistycznie i poświęcić się całości wydarzenia teatralnego. Jako dramaturżka jest bardzo świadoma kluczowych punktów życia teatralnego, którymi są: troska i wyczucie publiczności – tworzenie dla dzieci, dziecięcość u dorosłych i szczególna dbałość o arkusze teatralne (jedyne namacalne dokumenty ulotnej kreacji teatralnej) – poświęcenie i oddanie scenie – medium, które kryje i udostępnia nam cały świat – a także świadomość i pokora wśród wybranych współpracowników (energetyczne połączenie, które zasila harmonijną siłę twórczą).

Urša Strehar Benčina ukończyła studia na Wydziale Sztuki w Lublanie. Jest antropologiem kultury i improwizatorką teatralną, która od 2008 roku pracuje z młodymi ludźmi i bada tematy społeczne poprzez formy artystyczne w Pionirskim Domu. Jest koordynatorką Małej Szkoły Impro – ogólnopolskiego programu improwizacji dla szkół podstawowych, gospodarzem Ligi Impro i Szkolnej Ligi Impro, sędzią impro i mentorem impro. Była koordynatorką i członkinią jury Dziecięcego Festiwalu Teatralnych Marzeń w latach 2010 -2020. Jest częścią feministycznego kolektywu improwizacyjnego Improške, w którym bada role płciowe, struktury władzy i reprezentację płci na scenie oraz poza nią. Pracowała, występowała i prowadziła warsztaty na różnych festiwalach, projektach i w wielu krajach.

Vanja Ejdus urodziła się w 1976 roku. Ukończyła Wydział Sztuk Dramatycznych w Belgradzie. Od 2002 roku jest stałą członkinią Teatru Narodowego w Belgradzie. W swojej karierze zagrała ponad czterdzieści ról w klasycznym i współczesnym repertuarze Teatru Narodowego, a także w innych teatrach Belgradu. Współpracowała z najbardziej szanowanymi serbskimi reżyserami, a także z innymi artystami z dziedziny teatru i sztuki filmowej. Za swoją pracę zdobyła wiele prestiżowych nagród. Vanja ma wieloletnie doświadczenie w pracy z dziećmi i młodzieżą. Przez lata pracowała jako pedagog dla tancerzy zespołu “Kolo”, a poprzez warsztaty teatralne wprowadza tancerzy tańca tradycyjnego w ramy dramatu i myślenia scenicznego.

Wenancjusz Ochmann (ur. 1969) – z pasji i wykształcenia – muzyk. Pedagog muzyczny, kompozytor, pianista i trener wokalny. Z pasji i z racji wykonywanego zawodu – mentor, reasercher, szkoleniowiec. Zafascynowany ideą long life learning i wdrażaniem innowacyjnych metod edukacyjnych dla osób dorosłych, zwłaszcza w kontekstach uczenia się nieformalnego i pozaformalnego, również w środowisku cyfrowym. Twórca metod mentoringu dla artystów i przedstawicieli zawodów kreatywnych wspierających ich w funkcjonowaniu życiowy i zawodowym w realiach globalizacji, cyfryzacji i ponowoczesności. Pracuje obecnie tworząc i realizując ponadnarodowe projekty edukacyjne i kulturalne głownie finansowane z funduszy UE. Dojrzały mężczyzna – feminista, wegetarianin i ekolog. W stałym, szczęśliwym związku z kobietą. Zafascynowany różnorodnością kulturową, a równocześnie dumny i szczęśliwy z tego, że pochodzi i może mieszkać w Europie Środkowej i czerpać z tej spuścizny kulturowej i cywilizacyjnej.

Weronika Murek (ur. 1989) – pisarka, dramaturżka i publicystka. Absolwentka Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Śląskiego, Faculdad de Derecho Universidad de Barcelona oraz studiów podyplomowych Uniwersytetu Jagiellońskiego Creative Writing (SLA). Autorka zbioru opowiadań „Uprawa roślin południowych metodą Miczurina” (wyd. Czarne 2015), nominowanego do Paszportów Polityki, Nagrody Literackiej Gdynia w kategorii Proza, Nagrody Conrada, finalisty Nagrody Nike oraz laureata Nagrody im. Witolda Gombrowicza za najlepszy debiut książkowy. Zbiór został przełożony na język francuski, węgierski, słowacki, serbski. W przygotowaniu przekład norweski. Na podstawie jednego z opowiadań powstał film krótkometrażowy „Maria nie żyje”, oraz film pełnometrażowy „Przejście” (reż. D. Lamparska), który był w finale konkursu Złote Lwy Festiwalu Filmów Fabularnych w Gdyni. W 2015 roku otrzymała Gdyńską Nagrodę Literacką za dramat „Feinweinblein” (tłumaczony na język angielski, francuski, gruziński oraz rumuński) oraz nagrodę za najlepszy debiut w Konkursie na Wystawienie Sztuki Współczesnej za „Sztukę mięsa” (realizacja Teatr Śląski w Katowicach, reż. R. Talarczyk). W 2017 roku na podstawie „Feinweinblein” powstała także sztuka teatru telewizji w cyklu Teatroteka (reż. M. Bednarkiewicz). W 2019 roku ukazał się jej zbiór dramatów pod tym samym tytułem (wyd. Czarne). Od 2015 roku stale współpracuje z polskimi teatrami, m.in. Teatrem Studio, Teatrem Nowym w Warszawie, TR Warszawa, Teatrem Powszechnym w Warszawie, Teatrem im. Słowackiego w Krakowie, Teatrem Żydowskim w Warszawie, Teatrem im. W. Siemaszkowej w Rzeszowie, Teatrem im. H. Modrzejewskiej w Legnicy czy Teatrem Współczesnym w Szczecinie. Stale współpracuje z Dwutygodnikiem, miesięcznikiem Pismo oraz dwumiesięcznikiem „Książki. Magazyn do czytania”.