Strzałka czasu zaciąga galaktyki w supły 

i wwierca je w mrok, w pomniejszenie

do samego środka.

Hekatomby ciał niebieskich pętlą się gdzieś odlegle.

Grawitacyjny pył zasysa rdzeń. Bez końca.

O siódmej rano odklejam błonki powiek, rozciągam żółte ścięgna. 

Zaczynam żniwa dla przyszłej swej pamięci. 

I tak w każdym ułamku powietrza, w każdym centymetrze drogi,

zwyczajnie żyjąc, jak pies na ziemi, 

jedynie kruszę cienkie tafle obrazków, 

przebijam bańki mydlane, 

już zaraz, na granicy,

gdzie zaczyna się moja skóra.

z tomu piach

z kącików ust mężczyzn sączą się

lepkie mantry o twoim języku –

to drobne cząstki śliny, światła i dźwięków,

które obie dobrze znamy z zatrzymań.

podbiegam do tych błyszczących głów,

są niespokojne, dyszą; próbuję je ukołysać,

żeby oddały mi całą sekwencję cichej pieśni.

czuję pulsowanie żył, skóra pod żuchwą

jest napięta, na wargach szare wykwity –

tak działa wiersz o tobie,

którego nie potrafią przeczytać.

dyszę: tak działa wiersz o tobie,

którego nie potrafię napisać.

Ranki tu, w wilgotnej dolinie, są dobre, o końcu świata,

który trwa, przypominam sobie nieczęsto, są bowiem sprawy

ważniejsze: zażyć rano tabletkę euthyroxu, umieścić ćwiartkę

doxybactinu w pyszczku kota. I jeszcze: nakarmić psy,

opowiedzieć psom sen, wyprowadzić psy.

Ranki tu są dobre, spokojne, ciągną się do samej nocy.

Wiersz pochodzi z tomu Mer de Glace (Wydawnictwo Warstwy, Wrocław 2021), nagrodzonego w 2022 roku najważniejszą poetycką nagrodą w Polsce Nagrodą imienia Wisławy Szymborskiej.

Toaleta płatna, ochroniarz wygonił mnie za stanie w niej, a już zapłaciłem. Żałuję, że wchodziłem do tej toalety i chciałbym moje wydane pieniądze

nie polecam tego miejsca

nie polecam go

Samo wejście i to, jak traktuje się ludzi, jest straszne. Obrzydliwa machina do zarabiania i grabienia ludzi. Dobrze, że chociaż trafiliśmy na małą grupę i bardzo sympatycznego przewodnika

inaczej byłaby całkowita katastrofa

katastrofa, ludzie

Uważam, że powinny być lepiej zabezpieczone i zakonserwowane wystawy obuwia oraz zneutralizowany nieprzyjemny klimat ekspozycji. Po krótkim czasie przebywania w pomieszczeniach można spodziewać się dolegliwości dróg oddechowych

co nie jest przyjemne

ani trochę

Nowy system i koszmarna biurokracja sprawiły, że cały duch tego miejsca został zniszczony. Bezsensowne bramki, kolejki, ochroniarze zachowujący się̨ jak policjanci, szturchanie, kłótnie, tłumy zdezorientowanych ludzi, po prostu koszmar

dopóki nie zmienią systemu, moja noga tam nie postanie

naprawdę, miałem nadzieję na coś bardziej

na kawałku tej ziemskiej kuli, gdzie chemią owady się truje,

gdzie trąci palonym plastikiem, wciąż nie szuka się pacholika –

zwyrodnialca, który bezdusznie zadeptał żuka oraz padalca,

jaszczurki pozbawił ogona i patrzył bezdusznie na śmierć kowalika,

nocą zaś tuli obrazek ze smokiem, którego włócznia drąży głęboko.

kim będziesz w przyszłości, jaka poetykę wybierzesz chłopcze? –

pyta sumienie. – czy przez gardło przepychać będziesz świnię?

a może będziesz jednym z tych psinych katów, nieszczędzących

im świszczących batów? czy raczej będziesz mieć w sobie tę gulę,

co nad losem gatunków promienieje bólem? szumi za oknem rzeka,

mijają godziny, ale jest tylko przeszłość. ten padalec, żuk

wciąż tkwią chłopcu pod powieką, choć nikt go nie szuka.

jedyna tu teraz poetyka to brak śpiewu kowalika za oknem,

i ten sam monotonny szum rzeki, i noc bezsenna z tym samym

głosem sumienia, że nic się nie zmieni. sen nie przyjdzie,

przychodzi myśl odradzająca się potem jak ogon jaszczurki,

wije esowato w ciemności, pokój powleka groźbą: hekatomba żuka,

padalca, jaszczurki i ptaka wybije w tobie po latach jak szambo.

dociskana włócznia będzie jak wyrocznia: i ty jesteś tym smokiem,

co się wije w glebie – zawyrokuje – i ciebie, synku, ten oścień przebije.

poszłabym dalej

ale

idzie przede mną

z ręką na ramieniu

swojej dziewczyny

widziałam was na marszu

bardzo ładny tatuaż

za nami czerwone busy

przed nami czerwone busy

jak szybko powiedziałaś jej

że nie masz

jednego żebra

po prawej stronie

Buty damskie buty damskie kostki

Jesień brytyjski wiatr prawdziwej skóry

Grube z krótkimi butami buty motocyklowe

Przyszedł szybko wysokiej jakości

Na wysokości.

Od jedynego, zapach jest mocny,

Nowoczesny zniknie. Rozmiar

Stopy 24,5, ale wąskie stopy,

Bardzo luźne (powiesić prawie cm.

Z tyłu). Ogrzać palec u nogi

Norm.

Istnieje kilka małych ościeżnic,

Ale nie krytyczne, sprzedawca odpowiedzi

Szybko, w obiekcie wyślij bez futro

Helpful? Yes No.

Buty mile zaskoczony. W montażu

Bardzo wygodne. Jeszcze nie chodził.

Strome buty, wyblakły wszystko na balkonie.

Fajne, fajne buty. Przyszedł bez pudełka. Jestem

Zadowolony z tymczasowego sekretariatu technicznego.

Teraz będzie zamówić zima takie białe.

Dałem go do mojej siostry, ona ma szerokie stopy,

Ona jest doskonała. Mówi, że miękkie, wygodne.

To jest opcja na zimę, wewnątrz futra. Spektakularny

Projekt. Jeśli podoba ci się bardziej swobodnie,

Wybierz się na większy rozmiar.

Buty są eleganckie! W tabeli rozmiarów odpowiada.

Wziąłem buty z pluszowe wewnątrz. Sprzedawca,

Dziękuję ci!

W tej cenie czekać nie jest konieczne. Wpadliśmy. Co najmniej

Zapach świętych. Ogólnie rzecz biorąc, polecam.

Sprzedawcy stół jest poprawny.

Buty przyszedł szybko! Myślę że będzie to być ciepłe. Skóra jest,

Czy nie, pokaże czas. Ogrzać palec u nogi po prostu w porządku.

Przyszedł buty z napisem 260! Nie ma żadnych skarg na skórze z góry.

Spójrz na noga – nie jest uciążliwe. Nic nie pocierać w dowolnym miejscu,

Wziął model z grzejnik. Bardzo nie jest zły

Buty są po prostu zwolnić! Wziął marżę na skarpety. Gumowe prawie nie

Zapach.

Miękkie, skórzane, światło. Weź to, nie pożałujesz.

Ja wezmę zimę.

[z tomu Brzydko tną twoje noże?, Wydawnictwo Warstwy, Wrocław 2021]

Muszę się pospieszyć i w końcu sfotografować te okna

zakurzone, naprzeciwko, w brudnej kamienicy, pustostan

Nikt tam nie mieszka od lat, spadek, zaniedbane sprawy

Muszę sfotografować te szklane klisze, szarość, ich urodzaj

Jest w ramie aluminiowa żaluzja-gilotyna, są tam też stelle

przyklejone do szyby papierowe gwiazdy i czarny płomień

Po przekątnej trzy, obok też trzy (kto by mi uwierzył)

różne zakończenia, wielkości, światłoczułe wycinanki

W drugim oknie są trzy kolejne, jest też lusterko na sznurku

kto wiesza takie w oknie? (zupełnie niezrozumiały przekaz)

I zawiązuje się hałas, zaczynają generalny remont kamienicy

Robotnicy piętro wyżej już zaczęli, ostatnie porządki, widzę ich

znudzeni plują gdzie popadnie, przychodzą strażnicy, dozorcy

Wiem, znajdą je, i za chwilę wyrzucą stare okna na śmietnik

a z nimi mój kawałek nieba, naprzeciw wychodzę z nie-pokoju

i znikam w ciemni, wywołując w tobie początek wiersza

z tomu Stelle

brama na tle nieba przez którą nie można przejść.

wielka przegrana. bez żadnego tła,

mleczne owsiane niebo. żadnych śladów łez.

bombardują potem będą wymazywać z pamięci.  

tu uderzenie. tam wybuch. po którym trzeba zbierać

tyle słów. skrawków. strzępów.

chodzimy po mieście które wciąż 

nie zostało podbite. choć niedawno szły

tędy dwa pochody i krzyczały. a włosy

wyrwane z cebulkami i ślady krwi

na ławkach wskazują że bili. 

wybacz. rozproszyły mnie bity z pobliskiej

dyskoteki. a właśnie zamierzałem opowiedzieć

ci o wojnie którą toczę. mam trzysta czterdzieści lat.

jestem za stary i za mały żeby wejść w tę pamięć. 

więc patrzyłem w ekran na ułożone ciała.

jedno z nich leżało osobno. jakby nie pasowało

do pozostałych.

próbuje wymyślić dla niego imię.

co jakiś czas patrzę w chmurę i powtarzam

za głosem który już się we mnie powoli zaciera:

a może byś go wskrzesił?

Weźmie nas czas pomiędzy.

W śnie był bankiet i skóra – struna w plecach nie wydała dźwięku, asfalt jeszcze nie wysechł, tort lgnął do palców, lukier do podbródka. Miałaś nagie piersi i splątany język pośrodku przyjęcia,

tańczyłaś, a przecież popołudnia daje się rodzinie. Danina, nie dancing – kto nie wie, ten ginie lub ma się źle. Więc twoje serca pełne osinowych kołków, więc głowy pod kran, kolana pod bródkę. I co by się stało,

 gdyby widzieć więcej, gdyby było jaśniej? A zatem: grzęznąć oraz zwiedzać parki, w mętne popołudnia haftować spokoje na obcych tamborkach, nabrać w płuca próżni i zdejmować przykład.  Dlatego:

czas pomiędzy wypełniać najszczelniej, żeby cię nie porwał.

A jeśli porwie – toń.

***

Na przystanku autobusowym kobieta z bibułką we włosach

odwija z chusteczki brązowe ciastko i łamie je na pół.

Przygląda jej się chłopiec trzymając srebrny balonik –

jest to balon-ryba, balon-rekin i wpływa pod wiatę.

Chłopak w sportowej kurtce pisze esemesa.

Zerżnę cię – pisze – zerżnę cię, mała. Dwie nastolatki

patrzą na swoje krótkie cienie w to wczesnolistopadowe

ciepłe popołudnie. Jedna z nich właśnie dostaje okres.

To pierwszy raz, jest tak ciepło, trochę boli ją brzuch,

ale myślami jest gdzieś daleko, przy swojej zielonej gwieździe

na dnie jeziora, przy stoisku z bielizną Victoria’s Secret.

Pies na trzech łapach patrzy na brązowe ciastko, wie,

co jest w torbie chłopaka. Przez nos widzi

kanapki w plecakach, truskawkowe szminki, żółte

lekarstwo w butelce, zeszyt od matematyki

poplamiony colą, farby olejne dziewczyny, która ma w teczce

szkice. Na szkicach jest niskie słońce i wieże ratusza, pęknięte

miasto dużo większe i cięższe niż to tu, teraz. Dziwne

myśli chodzą mi po głowie w ten ciepły jesienny dzień,

kiedy niebo jest tak wysoko, a ptaki chcą to ciastko, pies

chce to ciastko i ludzie nagle rozpinają płaszcze.

Czasem wystarczy kilka ciepłych dni, żeby odłożyć wszystko

na później i spacerować po ulicach zupełnie bez sensu

ale z wesołą miną, wpadać do znajomych i wyciągać ile się da

z dziurawych kieszeni, z tego czarnego banku rozmaitości.